مراحل دیسپرس کردن پیگمنت
برای پخش موفق یک پیگمنت در یک بستر پلیمری یا در یک حلال ابتدا باید بستر مورد نظر به داخل خلل و فرج کلوخه های پیگمنتی نفوذ نماید و جایگزین هوای موجود بین ذرات شود (مرحله 1 تر شدن) در مرحله بعد ذرات به کمک تنش برشی از هم جدا می شوند (مرحله 2پخش شدن) و در نهایت ذرات پخش شده در محیط باید به نحوی در محیط پایدار شوند (پایدارسازی).
برای کمک به پخش پیگمنت یا فیلر ها در محیط از افزودنی های تر کننده و پخش کننده یا افزودنی هایی که هر دو خاصیت را دارند استفاده می شود.
پایدارسازی دیسپرسیون پیگمنت
افزودنی های تر کننده و پخش کننده معمولا جذب سطح ذرات پیگمنت شده و دو مکانیسم عملکرد برای پایدارسازی دارند.
اول: ممانعت الکترواستاتیکی؛ ذرات جذب شده در محیط دارای بار مثبت یا منفی بوده و همدیگر را دفع می کنند.
دوم: ممانعت فیزیکی؛ ذرات افزودنی ملکول های نسبتا درشتی هستند که در حلال سیستم یا در پلیمر بستر حلالیت بالایی دارند. این ذرات از یکی دو نقطه جذب سطح پیگمنت شده سمت دیگر آن ها به شکل زنجیر های باز شده اطراف پیگمنت مانع از نزدیک شدن ذرات پیگمنت به هم می شوند.
بعضی افزودنی ها هر دو عملکرد را با هم دارند.
نتایج پخش مناسب پیگمنت در بستر پلیمری
پیگمنت ها ذراتی در سایز های میکرونی و بعضا نانومتری می باشند که در صورت پخش شدن مناسب و یکنواخت می توانند عمق رنگی بالاتری ایجاد نمایند. پخش مناسب به معنی جدا شدن تجمعات کریستال های با اتصال فیزیکی ضعیف (agglomerates) و قرار گیری مناسب پیگمنت در بستر پلیمری یا حلالی است که در صورت عدم انجام موفق این تجمعات می توانند به عنوان نقطه تمرکز تنش عمل کرده خواص مکانیکی سیستم را تضعیف کنند در صورتی که از پیگمنت اثر مانند پشت پوشی انتظار برود، بهترین پشت پوشی در درصد مشخص زمانی حاصل خواهد شد که پخش هرچه کامل تر اتفاق بیفتد زیرا که پشت پوش بودن پیگمنت هایی نظیر تیتان به علت تاثیر اختلاف ضریب شکست پیگمنت و پلیمر می باشد. و عبور نور از محیط اول به دوم است. از دیگر سو برای پیگمنت های شفاف عدم پخش مناسب باعث حضور تجمعاتی در پیگمنت می شود که اندازه آن ها درشت تر از حد در نظر گرفته شده می باشد و در برخورد به این تجمعات نور پخش شده شفافیت سیستم کاهش می یابد.
